jueves, 6 de marzo de 2008

Berri Txarrak


Mi grupo favorito es Berri Txarrak, un grupo de Lekunberri, Nafarroa. Sus letras son lo mejor que hay. Esta se llama Biziraun y tiene de todo, amor, critica, reflexiones sobre los sentimientos...


Ezagutzen ez dudan herri batean

bat-batean, isilean bezala agertu naiz

kafetegi barrura sartu, lekua hartu

eta nire ingurura begiratzen jarri naiz

bikote bat muxuka mundua desafiatzen

bizitza xurgatzen

muxuz-muxu maitasuna puzten

ez dute besteentzako lekurik apenas uzten

telebistari begira jarri naiz, naiz, naiz...


Nahiz eta albisteek, berri guztiek,

berri gehienek

hortzak erakusten dioten zorionari,

zorion apurrari

Sanzek ezetz, ezetz euskarari

hiru palestinar zulora, Real Madrilek gola

arma tiro pum, atxilotu lotuak edonun

eta galdetzen dut zer ote den hau

bizi ala iraun, bizi ala iraun, biziraun zu barik


Noizean behin barre egin

bakoitzak bere ikarak gordetzen ditu berekin

halakoak gara ezinegona, zulo sakona

sentitzen dudana ez da batere ona

batzuetan, askotan, gehiegitan, oso maiz

gaizki nabilela ohartzen naiz

kamarero: kafe bat, hutsa ta doblea

gaur ez dut ametsik egin nahi, nahi, nahi...


Nahikoa da, ez dut ilunegi azaldu gura

altxa aingura

eta bakarrik atera nahiko nuke kanpoko mundura

baina kosta egiten zait, kosta egiten zait, bai

ta ez naiz ari,

ez naiz ari damu eta erruei buruz

hainbat zauri irekirik ditut

horixe da dena, barkatu


Behin idatzi zenuen eleberri hura

nire poemengatik trukatu nahi nuke

jakiteko behingoz ni sufritzen ari nintzen bitartean

zu zertan ari zinen

zertan ari ote zinen.


Dirudizun bezain zoriontsu izan zaitezen opa dizut.


Es una pena que al traducirla pierda tanto.


He aparecido de repente,

como en silencio en un pueblo que no conozco,

entro a una cafetería, pillo sitio

y me pongo a mirar a mi alrededor:

una pareja besándose, desafiando al mundo,

succionando vida,

inflando beso a beso su amor,

hasta que apenas dejan sitio para los demás

me pongo a mirar a la televisión...


Y las noticias,

todas o casi todas las noticias

le enseñan los dientes a la felicidad,

la escasa felicidad:

Sanz dice que no al euskera

tres palestinos al hoyo, gol del real Madrid,

arma tiro pum, detenidos atados en cualquier parte

y me pregunto qué es esto

si vivir o permanecer vivo,

vivir o permanecer vivo, sobrevivir sin ti...


Reír de vez en cuando

cada cual se guarda sus miedos para sí mismo

somos así

ansiedad, un pozo profundo,

no es nada bueno lo que siento

a veces, a menudo, demasiadas veces,con mucha frecuencia

me doy cuenta de que estoy mal
camarero: un café; sólo y doble

esta noche no quiero soñar...


Basta ya, no quiero parecer demasiado oscuro

sólo quiero levantar el ancla y salir al mundo exterior

pero me cuesta, sí

y no hablo de arrepentimientos ni de culpas

es que tengo varias heridas aún abiertas

eso es todo, perdona.


Quisiera cambiar aquella novela que escribiste una vez

por mis poemas,

para saber de una vez por todas

qué es lo que hacías mientras yo estaba sufriendo.


Deseo que seas tan feliz como pareces.

miércoles, 5 de marzo de 2008

La amistad

¿Alguien sabe lo que es? ¿Acaso existe?

Cuantas veces en la vida confiamos en alguien y cuando menos lo esperamos nos da una puñalada. Nos es inevitable convivir con el resto del mundo y ya se sabe, el roce hace el cariño.
Hay muchas frases bonitas sobre esta idea:

La amistad es una cajita de cristal. Pequeña, transparente, donde guardas allí dentro todos tus pensamientos, ideas, cariño y amor.Un cristal fino donde te reflejas. Material en el que están hechos tus sueños. Son porciones de tu corazón que intentas que no se rayen nunca.

Un verdadero amigo es aquel que entra cuando todos los demás se van.

Un amigo es alguien que está contigo porque le necesitas, aunque le encantaría estar en otra parte.

¿Pero quien no se ha sentido traicionado alguna vez?, ¿quien no se ha arrepentido de abrirle el corazón a los demás? Una y otra vez me ha pasado lo mismo. He confiado en una persona y hemos compartido penas pero a la hora de la verdad, cuando he tenido algún problema no he podido contar con ella.

Así somos las personas; caprichosas, egoístas, vanidosas y sobre todo nos encanta auto lamentarnos. Si, lo admito, al fin y al cabo seria muy cínico por mi parte negarlo, pero estoy cansada de chocar con la misma piedra una, otra y otra vez.

Anda que, que imagen estoy dando de mi misma, empiezo un blog de lo mas alegre. Bueno esto a sido por el día que e tenido, no suelo ser tan dramática, solo que me he prometido hacer un agujero en mi muralla y intentar ser sincera.